Duha'dan bir damla daha...



Sen terk ettin ey insan, darılmışcasına uzaklaştın Rabbinden. Kırdın, döktün, saldırganlaştın.. Rabbinin yaratmış olduğu bir ayet olan insanlardan, yarattığı ayetler olan hadisata, kitaba, kâinata varana dek tüm ayetleri görmezlikten geldin. Başkalarını dost edindin.. Sevgisiyle tatmin olacağın Rabbini bıraktın. Ama o seni bırakmadı, sana darılmadı ve senin her daim yanında oldu.. Seni sen olduğun için sevdi.. Sana sen olduğundan dolayı değer verdi.. Karşılık beklemedi…  

Ümitsizdin, kaybetmiştin kendini.. Savrulmuştun oradan oraya.. Nefsin dinmemiş, tatmin olmamış, yüreğindeki o derin pişmanlık duygusu büyüdükçe büyümüştü.. O seni bu başıboşluluğundan aldı.. Kalbinin sahibi olan Allah, kalbinin hakkı tanıma yetisini harekete geçirmen için sana yardım etti. Önceydin, değeri olmayan nice şeyi önceleyerek onların tutsağı oldun.. Sonraydın, nice değerli şeyi sonralayarak özgürleşeceğini unuttun.. Bulunduğun yeri fark edemedin ey insan. Ama O sana bu derin çıkmazında da yardım etti.. Sana her daim yakın olduğunu gösterdi yine.. “Leyl”inden “duha”na geçerken O’ydu senin yüreğinden tutan.. Görmezlikten alıp görür kılan.. İlmel yakîn keşkelerinden hakkal yakîn amennalara adımlamanı sağlayan, yine O idi..

Değerini bil(e)medin, kendine yabancılaştın.. Uzaklaştın kendinle birlikte her şeyden. Unuttun.. Unuttuğun sonraların, o büyük sonu unutturdu sana. O büyük sonla birlikte unutulmaya terk edildin. Aldattın kendini.. Titremedin hiçbir zaman meçhul sonuna.. Alem sarsıldı, sen.. Oysa Rabbin sana bahşedecekti.. Sabır ve sebat ile direnişini nasıl da kaybettin.. Sen memnun kaldıkça O’da senden memnun kalacaktı.. Sonrasında kulları arasına, cennetine koyacaktı seni.. Neden duymadın Rabbinin seslenişini? 

Yetim kalmıştın, varlığın sınırlılığı yasasını kaybetmiştin.. Oysa taşıyamazdın sen bu yükü.. Sınırlıydın, nasıl kendini sınırsızlık makamında hissedip Allah’tan rol çalabilirdin. Sorumluluğunun seni sınırlayarak sana özgürlük sunduğunu bilemedin.. Ve sen O’na aittin, ne zamanki bu konumunu unutmuştun O’nu yitirmiş, yetimleşmiştin.. Zaten yetimlik; sahibini, seni senle terbiye edeni kaybetmen değil miydi?.. Ama O seni aldı çaresizliğinden,bu yetimliğinden ve taşıdı sahipliğine.. Barındırdı kalbinde Kendini, seni kendine muhatap eyledi, varlığına şahit kıldı..

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

G/özlerdeki Pencere

Resim
Pencerenin önünde şiir yazan gözler… Hayatlarını gönülleriyle anlatan umut işçileri… Nice açık, puslu ve kapalı duyguyu kirpiklerine korkuluk niyetine asan bir çift göz… Onlar pencerelerine yansıyan hayat filminin yönetmenleri. Senaryosunu kendi elleriyle yazdıkları kalın kitabın, tek kişilik, uzun cümleleri.  Bilinmedik bir hayatın öznesi onlar. Tükenmiş hayallerini hatırlayan anı defterleri... Ölümün ardı sıra koşturan hayat çobanları… Pencere, dünyayla kurdukları irtibatın tek kaynağıydı. Seslerini, gözleriyle duyuran suskun direnişçi gibilerdi. Cümleleri slogan niyetine pencere korkuluklarına, kanatlarına tuttururlardı. Sevgilerini pencere önü çiçeklerle büyütürlerdi . Bir başka duyarlardı o yüzden. Bir başka görürlerdi, görülürlerdi. Bir başka severlerdi… Ne zaman tıklatılsa pencereleri, yüreklerindeki ıslaklığın gözlerinde kümelendiğini görülürdü. Bir bekleyen olmanın zorluklarını anlatırdı hıçkırıkları.  Nice hayatın hikâyesini çizerken, aslında nefeslerindeki
Devamı

İkinci El, Temiz, Satılık Dert!

Resim
Dertlerimizi satılığa çıkarsak bir gün? Evet, bir gün gerçekten dertlerden kurtulmuş olsak... Her şey farklı bir güzelliğin merkezi olsa, hiçbir sızı yaşamasak... Evet dertlerimizi gerçekten satmış olsak... Ümmetin sızısını taşımasak yüreğimizde, kayıp kimlikler mezarlığına uğramasak, ikinci el bir hayatın son demlerinde oyalasak ömrümüzü... Kâinatın, sessizliğiyle kulaklara hoş bir sada bırakan sesinin hükmünü saklasak ses tellerimizde, yaşamın yaşanılmayan nesi varsa yaşasak doyasıya ve sabahları güneşin doğuşunu hiç hatırlamasak... Evet, bir gün gerçekten satsak dertlerimizi... Kaygısız bir sevgiye kucak açsak, hüzünsüz bir muhabbetin damarlarında dolaşsak ve gözyaşı değmeyen yastıklarımızın içine gömülsek.... Gecenin diriliğinde kaybolsak delice, ıssız sokaklarda yalnızlığı adımlasak, mezar taşlarında kendimizi arasak ve kıvrılsak soğuk bankların üzerine, buz tutmuş bir rüya görsek... Ya da gecenin karalığında boğazımıza düğümlenen bir içeceğin etkisiyle ka
Devamı

Vicdansız İnsanlığımız

Resim
Kimsenin kimseye üstünlüğünün olmadığı dünyada, hükümsüz üstünlükler fısıldıyor insan etrafına. Kaygıdan azade cümleler kuruyor devamlı. Bir şeyler kanıtlamaktan ziyade bir şeylerden sıkıldığını ifade ediyor. Kendisinden… Varlık üzerinden kavgaya tutuşanların hükümsüz prensiplerini toprak bile kabul etmiyor artık. Bir şey söylemek için sözü kirletenlerin harcı değil vicdandan bahsetmek. İnsanlığından utanmayanların egolarını patlatırcasına ölüme meydan okuyuşları, her seferinde acı bir kayıp olarak insanlık tarihimize ekleniyor. Bir şeylerin acısını hissetmek için nedense artık yorulmuyoruz. Acının böylesine çok olduğu dünyada, yorulmaya değer bulmadan yeni bir acıyla karşılaşıyoruz. İnsanlığımız vicdan eleğinde günbegün biraz daha boğuluyor… Vicdanlarına katran dökmüşlerin hunharca katliamlarından ziyade, vicdanımızın iyi-kötü dengesini bir ayarsızlıkla kaybetmesi daha da ürkütücü görünüyor. Namus ve iffet kaygısıyla bağrımıza ve insanlığımıza sığınan muhacirleri korumak
Devamı