Hiç bakmıyorsun etrafına!
Karanlık odalarda ağlıyorsun sürekli. Bir zamanların ağıtını
yazıyorsun duvarlara. Bir devrin sonlanışını… Bir kıssanın bitişini…
Bakışların ummanlara düşmüşken, bedenen var olmanın
sancısını yaşıyorsun. Korkuyorsun… Kokutuyorsun dağları… Yüreğindeki sarsıntı
yıkıyor umutları… Hüznün içinde bir hüzün daha yaşıyorsun… Yaşamın içinde
yaşam…
Oysa bir defacık çıkabilsen odandan… Kaybolan değerleri bir
görebilsen… Umutları… Yıkılan, enkaz umutları… Sesini duyursan kalbine… Son
defa haykırsan gökyüzüne. Sessizliğini bozup parçalasan kalbini. Yırtsan…
Dağılsan… Son defa…
Sonlar acıdır ya hani. Tüm acıyı toplasan bünyende. Bir
kereliğine ama… Son defa… Tüm cesaretinle… İçine sinmiş tüm sancılarla…
Ağzından öfke kusan biçarelere aldırmadan. Yüreğinde merhamet taşımayanlar
için… Merhametle…
Ne kadar da korkuyorsun. Biraz da hayatın nefes almasına izin ver... Sıktığın yerlerde oluşan kangrenlerin hesabını nasıl vereceksin? Çaresizliği saçlarından tutup savur ahirete… Sürüklenen hayatını bir sürüncemenin koynunda öldürme… Cesaretini sadece kendine gösterme…
Ne kadar da korkuyorsun. Biraz da hayatın nefes almasına izin ver... Sıktığın yerlerde oluşan kangrenlerin hesabını nasıl vereceksin? Çaresizliği saçlarından tutup savur ahirete… Sürüklenen hayatını bir sürüncemenin koynunda öldürme… Cesaretini sadece kendine gösterme…
Kendine göster artık yaşamı, saklama...
Ve etrafına bir bak...
Yorumlar
Yorum Gönder