Bir cümleden hareketle..

 “Unutmayınız, Umut karamsar olanın hakkı!”*

Sevgisiz miyiz dostum..

Sevgisiz..

Ve sevgisiz olduğu kadar da karanlık..

Her karanlık aydınlığa gebedir bilmez misin?

Her aydınlık ise kararmaya mecburdur.

Bir paradoks mudur yaşadıklarımız,

Hayatımız, ölümümüz ve tüm tezatlar yada öyle görünenler..

Ne fark eder ki,

Her yaşanmışlık bir umutsuzluk mu yüklüyor sırtımıza,

Her yaşanmışlık bir kış mı getiriyor bahara..

Sahi bahar nedir dostum?

Üzeri karla kaplı geçmişimizi unutmak mı?

Yoksa adına umut dediğimiz tüm heyecanlarımızı bahara devretmek mi?

Ne demişler dostum,

Baharı yaşayanlar kışın karında soğuktan titreyenlerdir,

Umudunu kesmeden kendini eleyip beleyendir çocuk gibi..

Ağaç gibi kabuğundan beslenen,

Toprak altında kalmayı göze alan,

Ya da baharı kışta yaşayıp kardelen olandır..

Kardelen olalım mı dostum?

Bak üstad ne buyuruyor:

“Ne yapayım acele ettim, kışta geldim. 

Sizler cennet-asa bir baharda geleceksiniz.”

Baharı görmek istiyor musun?

O zaman acele etme dostum..

Karamsarlıkta tattırılan umut gibi,

Hatırla, kışta da bahar yaşanılabilir,

Cennet-asa olmasa da,

bir bahar tattırılır illa yüreğine..

Hiç kontrol ettin mi,

yüreğin orada mı dostum, yerinde mi..

Sordun mu hiç, tükenmiş mi?..

*Dücane Cündioğlu- Felsefenin Türkçesi