Bir(dir) bayram (delilere)

Bugün  bayram..

Kimine göre mutluluk, kimine göre ise hüzün günü..

Öyle değil mi, daha dün trafik kazasında otuz küsür insan kurban oldu.. Evet bir gün önce tüm mutluluklarını ceplerine doldurmuş yola çıkmışlardı bu insanlar.. Kimi uzun zamandır görmediği babası/annesiyle dolu dolu bir bayram geçirmek, kimiyse çocuklarıyla/ailesiyle beraber bayram mutluluğunu paylaşarak çoğaltmak için yola çıkmıştı.. Belki de tamamen farklıydı yola çıkış nedenleri.. Aslında önemli olan, bayrama bir gün kala asıl bayrama kavuşmalarıydı. Peki arkalarında bıraktıkları gözü yaşlı insanlar.. Bunu önemsemiyorlardı onlar.. Önemli olan sevincin ve hüznün kırılmalarında insanın acizliğine şahitlik edebilmesinde şahit kılınmalarıydı.

Evet, insan bir kez daha iliklerine kadar acizliğe batmış öylece şaşakalıyordu yaşadıklarına..

Her neyse, asıl konu bir bayrama daha kavuşmuş olmamızdı.. Kantarın ucunu kaybetmeden kaçmaması için bir yerlere bağlayayım.. Elhâsıl, bayrama erişmemiz sevinmemiz için yeterli bir sebep olmasa gerek.. Bunu anlatmak istiyordum..

Ve  geçen gün arkadaşım face'den "delilere her gün bayram" demiş, katılmakla beraber o sözü şöyle değiştirmek istiyordum; "delirmek için kurban olmak lazım.." Sonrasında "var mısın arkadaşım kurban olmaya".. Demek istedim, ama diyemedim.. Unutmadan bir de, "deliler mutlu mudur acaba?" diye sormak istemiştim..

Diyemediğim nice sözün yerine diyebildiğim tek sözle bu muhabbeti kapatayım; Bıçağı çekebilmek ve çekilen bıçağın altına yatabilmek için deli olmak gerek..

Selam ile delirenlere..

Hee unutmadan, şeker niyetine buyrunuz:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

G/özlerdeki Pencere

Resim
Pencerenin önünde şiir yazan gözler… Hayatlarını gönülleriyle anlatan umut işçileri… Nice açık, puslu ve kapalı duyguyu kirpiklerine korkuluk niyetine asan bir çift göz… Onlar pencerelerine yansıyan hayat filminin yönetmenleri. Senaryosunu kendi elleriyle yazdıkları kalın kitabın, tek kişilik, uzun cümleleri.  Bilinmedik bir hayatın öznesi onlar. Tükenmiş hayallerini hatırlayan anı defterleri... Ölümün ardı sıra koşturan hayat çobanları… Pencere, dünyayla kurdukları irtibatın tek kaynağıydı. Seslerini, gözleriyle duyuran suskun direnişçi gibilerdi. Cümleleri slogan niyetine pencere korkuluklarına, kanatlarına tuttururlardı. Sevgilerini pencere önü çiçeklerle büyütürlerdi . Bir başka duyarlardı o yüzden. Bir başka görürlerdi, görülürlerdi. Bir başka severlerdi… Ne zaman tıklatılsa pencereleri, yüreklerindeki ıslaklığın gözlerinde kümelendiğini görülürdü. Bir bekleyen olmanın zorluklarını anlatırdı hıçkırıkları.  Nice hayatın hikâyesini çizerken, aslında nefeslerindeki
Devamı

İkinci El, Temiz, Satılık Dert!

Resim
Dertlerimizi satılığa çıkarsak bir gün? Evet, bir gün gerçekten dertlerden kurtulmuş olsak... Her şey farklı bir güzelliğin merkezi olsa, hiçbir sızı yaşamasak... Evet dertlerimizi gerçekten satmış olsak... Ümmetin sızısını taşımasak yüreğimizde, kayıp kimlikler mezarlığına uğramasak, ikinci el bir hayatın son demlerinde oyalasak ömrümüzü... Kâinatın, sessizliğiyle kulaklara hoş bir sada bırakan sesinin hükmünü saklasak ses tellerimizde, yaşamın yaşanılmayan nesi varsa yaşasak doyasıya ve sabahları güneşin doğuşunu hiç hatırlamasak... Evet, bir gün gerçekten satsak dertlerimizi... Kaygısız bir sevgiye kucak açsak, hüzünsüz bir muhabbetin damarlarında dolaşsak ve gözyaşı değmeyen yastıklarımızın içine gömülsek.... Gecenin diriliğinde kaybolsak delice, ıssız sokaklarda yalnızlığı adımlasak, mezar taşlarında kendimizi arasak ve kıvrılsak soğuk bankların üzerine, buz tutmuş bir rüya görsek... Ya da gecenin karalığında boğazımıza düğümlenen bir içeceğin etkisiyle ka
Devamı

Vicdansız İnsanlığımız

Resim
Kimsenin kimseye üstünlüğünün olmadığı dünyada, hükümsüz üstünlükler fısıldıyor insan etrafına. Kaygıdan azade cümleler kuruyor devamlı. Bir şeyler kanıtlamaktan ziyade bir şeylerden sıkıldığını ifade ediyor. Kendisinden… Varlık üzerinden kavgaya tutuşanların hükümsüz prensiplerini toprak bile kabul etmiyor artık. Bir şey söylemek için sözü kirletenlerin harcı değil vicdandan bahsetmek. İnsanlığından utanmayanların egolarını patlatırcasına ölüme meydan okuyuşları, her seferinde acı bir kayıp olarak insanlık tarihimize ekleniyor. Bir şeylerin acısını hissetmek için nedense artık yorulmuyoruz. Acının böylesine çok olduğu dünyada, yorulmaya değer bulmadan yeni bir acıyla karşılaşıyoruz. İnsanlığımız vicdan eleğinde günbegün biraz daha boğuluyor… Vicdanlarına katran dökmüşlerin hunharca katliamlarından ziyade, vicdanımızın iyi-kötü dengesini bir ayarsızlıkla kaybetmesi daha da ürkütücü görünüyor. Namus ve iffet kaygısıyla bağrımıza ve insanlığımıza sığınan muhacirleri korumak
Devamı